از 78 درصد از جمعیت جهان که به یک مرکز شستشوی دست در خانه دسترسی دارند، محققان دریافتند که تنها 19 درصد پس از تماس با مدفوع دست های خود را با مایع دستشویی می شویند.
به عبارت دیگر، حتی زمانی که مردم به امکانات شستشوی دست با مایع دستشویی عمده دسترسی دارند، باز هم در مواقع بحرانی بهداشت دست را رعایت نمی کنند.
متخصصانی که در تامین آب، فاضلاب و توسعه شهری کار می کنند به طور فزاینده ای متوجه می شوند که سرمایه گذاری در سیستم های تامین آب و فاضلاب به تنهایی برای بهبود سلامت کافی نیست
. یک سوال اصلی این است که برای تأثیرگذاری و حفظ شستن دست با مایع دستشویی افراد چه باید کرد؟ در حالی که کووید-19 احتمالاً باعث افزایش عمل شستن دست‌ها شده است، آیا وقتی ترس از همه‌گیری دیگر یک عامل انگیزشی نیست، مردم به کارهای عادی خود باز خواهند گشت؟
زیرساخت های آب و فاضلاب باید با ابتکارات بهداشتی و همچنین سرنخ های محیطی و شفاهی برای ترویج رفتار مطلوب همراه باشد. چرا مردم فقط دست های خود را نمی شویند؟ به آن سادگی نیست.
شواهد نشان می دهد که تغییر رفتار افراد برای شستن دست ها با مایع دستشویی بسیار ساده نیست، به خصوص زمانی که شستن دست ها یا یک عادت نیست یا آموخته نشده است.
در موارد دیگر، مطالعات نشان داده‌اند که دانش در مورد مزایای سلامتی شستن دست‌ها با مایع دستشویی و/یا زمان‌های حساس شستن دست‌ها برای تغییر رفتار افراد کافی نبوده است.
درک آداب و رسوم محلی و هنجارهای اجتماعی نیز برای تنظیم پیام ها مورد نیاز است تا مردم درک کنند، عمل کنند و بهداشت را به بخشی ضمنی از زندگی خود تبدیل کنند.
همچنین تعداد زیادی از تحقیقات در مورد رویکردهای تغییر رفتار مناسب برای شستشوی دست وجود دارد.
طراحی رفتار محور یکی از گزینه‌های درک بهتر تعاملات پیچیده بین محیط، مغز و بدن انسان است زیرا بر رفتار تأثیر می‌گذارد.
محور این رویکرد این فرضیه است که انسان ها دارای سه مکانیسم متمایز برای کنترل رفتار هستند: رفتار واکنشی یا عادتی، رفتار با انگیزه و تصمیم گیری منطقی (یا اجرایی).
دو مکانیسم اول (عادات و انگیزه ها) وزنی برابر یا بیشتر از مکانیسم سوم (تصمیم گیری منطقی) دارند.
